Zbigniew Stawrowski (1958) – filozof polityki, profesor nauk społecznych, pracuje w Instytucie Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Współzałożyciel i dyrektor Instytutu Myśli Józefa Tischnera w Krakowie. Autor książek: Państwo i prawo w filozofii Hegla (1994), Prawo naturalne a ład polityczny (2006, 2018), Niemoralna demokracja (2008), Wokół idei wspólnoty (2012), Clash of Civilisation or Civil War (2013), Budowanie na piasku. Szkice o III Rzeczypospolitej (2014), Solidarność znaczy więź AD 2020.
Krytyka „myślenia” politycznego u Józefa Tischnera
Recepcja myśli politycznej i społecznej Józefa Tischnera jest organizowana przez dwie jego książki – symbole: Etykę solidarności opisującą rzeczywistość wolnościowego karnawału z lat 1980-1981 oraz Homo sovieticus , usiłującą wyjaśnić trudności związane z okresem transformacji u początku lat 90-tych. Jest jednak jeszcze jeden wątek, który dla Tischnera był niezwykle ważny, co więcej, podobnie jak rozważania z Etyki solidarności ma uniwersalne znaczenie i może być zasadnie stosowany również do opisu aktualnej rzeczywistości politycznej w Polsce i na świecie. To przenikliwe analizy „myślenia politycznego”, „rozumu politycznego” czy „kłamstwa politycznego”, przeprowadzone przez Tischnera w drugiej połowie lat osiemdziesiątych na tle upadającego już systemu komunistycznego.
Choć pojęcie „solidarność” ma wielowiekową tradycję – chrześcijańską i socjalistyczną – to dla zrozumienia wydarzeń z lat 1980–1981 ciekawa skądinąd refleksja nad historią tej idei nie na wiele nam się przyda. Dopóki tak naprawdę nie wiemy, jakie doświadczenie kryje się za tym, co w Polsce przyjęło nazwę ruchu „Solidarności”, dopóty nie wiadomo również, czy przywoływanie szacownych myślicieli posługujących się ongiś podobnym pojęciem nie mija się z celem.
Zbigniew Stawrowski, Solidarność znaczy więź, „Nowy Napis Co Tydzień”, 2020, nr 63
Kongres Tischnerowski 